¿Qué leen los que no leen? El poder inmaterial de la literatura, la tradición literaria y el hábito de leer de Juan Domingo Argüelles amósanos a través de distintos autores como resulta contraproducente a obligatoriedade da lectura nos centros de ensino pois a lectura concíbese como un placer (“ler non serve para nada: é un vicio, unha felicidade”, di Gabriel Zaid).Mais Eco nos invita a non confiar en visións descarnadas do placer literario para non correr o risco de reducir a literatura a deporte ou resolucións de crucigramas, actividades cun poder moito menos profundo e moito menos trascendental que a lectura. Como xa sinalou Juan Rulfo, “A literatura non é, como cren algúns, un elemento de distracción”.
O ben inmaterial da literatura que resalta Eco é o mesmo que distinguiu Rulfo: todo o que vai conformando a civilización e mantén ao mesmo tempo a nosa lingua individual e colectiva, grazas a Homero, Dante, Montaigne, Shakespeare, Cervantes, Tolstoi, Whitman, Vargas Llosa, … por citar solo algúns.
Resalta Argüelles que “por asombroso que sexa, moitísimos funcionarios, editores, mestres, pais de familia profesionais e promotores do libro saben que ler é positivo…pero non teñen a máis remota experiencia de por que e bó”.
Rematarei con Gabriel García Márquez, quen pensa que a lectura “adquírese por contaxio” e non a través da presión social e escolar.
No hay comentarios:
Publicar un comentario