PROXECTO MULTIDISCIPLINAR 19-20: A TECNOLOXÍA NAS NOSAS VIDAS

Club LAURIÓN: "Criadas y señoras"



Dejaremos pasar las vacaciones de Pascua para reencontrarnos el 22 de abril. Hemos decidido salir de Francia y viajar a Estados Unidos ya que leeremos Criadas y señoras, de Kathryn Stockett. Aprovecharemos nuestra cita en el club para comparar el libro con la reciente versión cinematográfica.

 Esta es la historia de tres mujeres en el Misisipi de los años sesenta: Aibeleen, una sirvienta de raza negra que lleva décadas criando a los hijos de familias blancas; su deslenguada amiga Minnie, y Skeeter, una joven de buena familia que lo que desea es ser escritora y no casarse como querría su madre. Conmovida por las injusticias que ve a su alrededor, Skeeter comienza a imaginar un proyecto clandestino y liberador.

CELEBRATIONS IN ANGLOSPEAKING COUNTRIES

HERE you may learn more about celebrations all over the English-speaking world.

ELIZABETH I, SHAKESPEARE, BACON PROJECT.

Este proxecto contou coa colaboración dos departamentos de Filosofía e de Lingua Inglesa. Pronto dixitalizaremos os materiais producidos.

OBRADOIROS DE ESCRITURA CREATIVA

A música e as emocións van moitas veces da man. En breve publicaremos os traballos dos nos@s escritores creativ@s.

Vídeos sobre os nenos soldado

Aquí tendes dúas historias escalofriantes sobre os nenos soldados.

  

AMNISTÍA INTERNACIONAL

O activo grupo de estudantes que colabora con amnistía internacional no noso IES (neste caso Jessica Acuña e Angela Hernández de 1º BAC) presentou na biblioteca as experiencias dos nenos soldados. Despois da excelente charla, os rapaces e rapazas de 1º ESO escribiron un relato (en forma de cadáver exquisito) sobre o que escoitaron. Preme aquí para saber máis.

A COCA: CLUB DE LECTURA ADULTOS

Baseada na lectura de José Martínez Crespo, Corpus Christi en Redondela. Figuras, vestido e historia, na nosa sesión comentáronse os aspectos máis importantes da celebración e lembrouse como era a festa fai anos.

LENDO COAS NOVAS TECNOLOXÍAS



El IES Pedro Floriani ha puesto en marcha una innovadora actividad aplicando las nuevas tecnologías en colaboración con el CPR Sagrado Corazón de Celanova.

Alumnos de ambos centros acordaron leer el mismo libro para, después, realizar una puesta en común en directo a través del ordenador. La proyección simultánea en pantalla grande junto a la amplificación del sonido permitió sentir una gran cercanía entre los participantes.

Club HEDWIG: "La oveja negra"


Nos volveremos a ver el lunes 15 de abril para hablar sobre La oveja negra, de Pasqual Alapont. No la hemos elegido solo porque sea PREMIO EDEBÉ DE LITERATURA JUVENIL, sino porque… ¿quién no se ha sentido así alguna vez en su vida?

                        Hermógenes es hijo de una acomodada familia valenciana integrada por médicos de renombre, pero él siempre ha sido “la oveja negra” en esta familia de triunfadores de éxito. Cuando el joven comete el “gran pecado” de querer ser arqueólogo, habrá de superar las presiones familiares. Sin embargo, él se matricula en la facultad, se apunta a colaborar en una excavación arqueológica y, dado que sus padres le han retirado su ayuda, para ganar dinero se busca un trabajo ¡¡¡de canguro!!! Aunque no tiene ni idea de cómo cuidar a un niño pequeño, pronto se encariña con él y consigue superar el caos inicial.

Encontro con Luz Fernández García, psicanalista

Psicanálise e adolescencia


Xa coñeciamos a Luz polos comentarios que fixera no blog de filosofía, no post de Laura Álvarez e Ana Ferreira sobre A interpretación en psicoloxía. Agora tivémola aquí para charlar connosco sobre Psicanálise e adolescencia.
Luz é psicóloga e psicanalista, pero sobre todo insiste en que lembremos que é profe. Traballa facendo diagnóstico no Instituto de Psicomotricidade, en Vigo, e como profesora e orientadora no colexio Martín Códax. Ten moita experiencia clínica como psicanalista e é membro da Escola Lacaniana de Psicanálise. Recentemente publicou, en colaboración con outras/os autoras/es, o libro Adolescencias por venir.



Psicanálise e estruturas clínicas
A primeira parte da charla de Luz tratou sobre a estrutura da personalidade e o xeito en que se fai o diagnóstico. En psicanálise distínguense tres tipos fundamentais de personalidade: neurótica (histérica ou obsesiva), psicótica e perversa. Non falamos moito desta última: as persoas perversas non adoitan acudir á consulta salvo no caso de que a súa perversión lle cause problemas de relación social.
A psicose é o que se coñece coloquialmente como loucura, termo que a psicanálise utiliza con moito respecto: hai que ser moi intelixente e moi coherente para ser psicótica/o.
A neurose equivale a unha normalidade que, segundo Freud, non existe: todo o mundo ten síntomas (lapsus, esquecementos, mesmo os soños...) que revelan a represión e a angustia, pero só nalgúns casos se deben tratar como enfermidade, cando impiden a vida normal da persoa.



Os problemas do diagnóstico
Luz cóntanos a súa experiencia diagnosticando e tratando a rapazas/es de moitas idades, frecuentemente arredor da adolescencia. Inicialmente, a persoa ten que poñer en palabras o seu sufrimento pero para isto é imprescindible que se estableza un lazo persoal, a transferencia, que lle permite ter un punto de referencia fóra de si para analizar a súa situación.
Moitas veces hai unha interferencia causada pola imposición legal de utilizar un instrumento de diagnóstico, o manual DSM (actualmente vai pola 4ª edición e xa se está preparando a 5ª), útil para moitas/os profesionais, pero que ten un punto de vista incompatible co que ela busca: un tratamento integral da persoa, como ser humano completo, mentres o DSM só considera trastornos illados e, en consecuencia, todo é patolóxico, desde as perrenchas das/os nenas/os pequenas/os ata a tristura pola morte dun familiar. Ademáis, pola presión das multinacionais farmacéuticas, resulta que todos estes trastornos deben ser medicados e vemos así como se multiplican os casos de Trastorno de Déficit de Atención con Hiperactividade (TDAH), as fibromialxias e cantidade de diagnósticos que frecuentemente agochan o sufrimento e impiden a busca da solución.



O caso de Andrés
A segunda parte da charla é unha viñeta clínica, o caso de Andrés (o nome é suposto), con quen Luz traballou durante 4 anos, e que amosa a dificultade de distinguir entre unha neurose e unha psicose, debido en parte á lucidez coa que el mesmo expresa a súa propia situación (moi común na psicose) e en parte á medicación que toma desde hai anos e que enmascara todo o seu comportamento.
Co establecemento da transferencia Andrés comeza a sentir alivio dos seus síntomas e a falar deles, atopando as palabras e ideas que van debuxando a presión a que está sometido para que se adapte aos ideais das familias da súa nai e do seu pai.
A crise xorde cando ve que, para superar o seu illamento e a súa angustia, ten que descubrir os seus desexos profundos, tapados pola idea do deber, e establecer novas relacións e amizades con perigo para a súa situación escolar, cun expediente académico brillante.
O caso remata abruptamente cando a familia retira a Andrés da terapia e o manda a outra cidade. Léramos xa unhas palabras que pronuncia cara ao final do tratamento e que Luz puxera no seu comentario ao post no noso blog:


Primeiro, cando era pequeno deume tristeza. O rollo das pílulas marcoume. Pasas por varias fases. O Concerta produciume unha fixación nas obsesións. Non me podía revelar, ninguén me preguntaba.
Eu non quería ser especial, non quería ser superdotado, iso era ser diferente. Alguén desde fóra decidía que o foses.
As pílulas guiaban o meu día a día. Recordo cada psiquiatra, cada sala de espera. Os psiquiatras decidían en media hora o que ía ser de ti. Había desde fóra o desexo de que foses tal ou cal cousa e cada nova pílula íao conseguir.
Eu non sabía si era listo ou non, non sabía nada de min. O bo que tiña debíallo ás pílulas, o malo era o meu auténtico eu.

Preguntas
Hai moitas preguntas: Cal é o caso máis difícil que tiveches, se houbo algún caso que te afectara, etc.
Nas respostas Luz fai ver que todos os casos son un compromiso individual, en todos se vive e se sofre con cada persoa, e en todos hai un momento de crise e dificultade. Pero isto é a vida: hai que tomar decisións (e moito máis na adolescencia) e esas decisións son as que forman a nosa personalidade.





Algunhas ligazóns


Unha recensión do libro Adolescencias por venir, no que Luz colabora con outras/os autoras/es. Esta obra está na biblioteca do instituto.
Páxina web do Instituto de Psicomotricidade (Psicomotricidade, psicoterapia e atención temprana), na rúa Párroco José Otero, 5, Vigo.
Xornadas O outro neno: Encontros entre profesionais do mundo PSI en torno a temas como adolescencia, psicose, autismo, terapia, etc.

Encontro con Susana Muíños, activista de Amnistía Internacional

Muller e Dereitos Humanos - Amnistía Internacional

O luns 4 de marzo, dentro dos actos do 9 de marzo, Día Internacional da Muller, recibimos a visita de Susana Muíños, coa que tivemos unha charla os grupos de 2º ESO.
Susana é activista de Amnistía Internacional, unha Organización Non Gubernamental que defende os dereitos humanos en todo o mundo. Con ela aprendimos que moitas persoas viven ameazadas de perder a súa vida, a súa liberdade e a súa saúde, pero as mulleres de toda a Terra están dobremente ameazadas porque ademais do seu propio sufrimento ocúpanse do coidado dos demais e son branco dos abusos dos homes nas guerras e na violencia doméstica.



Que che suxire esta imaxe? A exposición de Susana está baseada na imaxe. A través de moitas diapositivas analizamos o xeito en que a sociedade nos fai ver ás mulleres, cambia a percepción que elas teñen de si mesmas e transmite valores sobre como é ou como debe ser unha muller.
Moitos destes valores e destas percepcións van en contra dos dereitos das mulleres xa que pretenden facerlles asumir traballos e renunciar a beneficios en favor dos varóns e, en xeral, de quen se enriquecen á súa costa.

Que é Amnistía Internacional? Susana cóntanos a historia de Amnistía Internacional. Naceu en Inglaterra para defender a uns estudantes portugueses que foran presos por brindaren pola liberdade.
Desde estón, Amnistía Internacional foi crecendo, participando en moitas campañas e incluso recibiu o Premio Nobel da Paz en 1978.
Moitas destas historias veñen contadas no cómic 50 anos de Amnistía Internacional, que levamos de recordo da visita de Susana.

Vídeos de Amnistía Internacional Finalizamos cun resumo desta historia en vídeo.
Unha característica do estilo de AI é o esforzo por divulgar os conceptos fundamentais sobre os dereitos humanos dun xeito asequible a todo o mundo, polo que leva publicado moitos video-clips, breves e sinxelos, pero moi claros e explicativos. Proxectamos dous máis, nos que se ve a importancia de asinar unha campaña ou de traballar organizadamente para que a túa voz poida ter moito poder. Podes velos picando nas imaxes:




RELATO DUN NENO SOLDADO, escrito polo alumnado de 1º ESO A


Viviamos nun pobo preto da selva, xogando no tobogán de madeira que tiñamos. No noso pobo había apenas dez, quince cousiñas.... Tiñamos un colexio, pero só ían os nenos con máis sorte, os que as súas familias tiñan máis cartos. No noso colexio había poucos profesores debido á escasez de nenos que podían ir. Tiñamos un carballo moi alto, o máis alto da selva, alí era onde enterrabamos aos defuntos.

Alí vivíamos cós nosos pais, irmáns e curmáns.

Eu era un neno feliz, tiña moitos amigos, pasaba o tempo coa miña familia, xogaba cos meus irmáns; é dicir, facía todo o que ten que facer un neno.

O día que cumprín sete anos era o mellor día da miña vida. Coma sempre saín a xogar cos meus mellores amigos. Non cría que me ía suceder todo isto que me ía cambiar a vida en cuestión de segundos. Todo o que aconteceu era tan raro, non cho podes imaxinar. Era....

Viñeron uns homes e metéronnos nunha camioneta. Alí xa había outros nenos e nenas. Leváronnos a unhas covas onde aprendéronnos a utilizar fusís, metralletas, pistolas. Polo día entrenabamos para matar e pola noite abusaban de nós. 
Ás veces obrigaban aos nenos a matar á súa propia família como sinal de que a guerra era o máis importante. A nosa vida era dura. Moitos nenos foron reclutados coma nós no Congo. Estabamos obrigados a ir a guerra, a matar. A vida dalgún de nós era sacrificada nos campos de minas.
A nosa única salvación era fuxir. Tiña que ser de noite e que ningún garda estivera vixiando. Algúns apañábanse para romper os barrotes, roubar as chaves ou facer un burato que che permitise saír da cela. O seguinte paso era correr e rezar para que non te atopasen. Intentar fuxir o máis rápido posible se non ..... fusílante, mátante, viólante, maltrátante e tortúrante.

Poucos conseguimos fuxir , pero para os que o fixemos foi como unha miragre.

Cando fomos liberados soubemos que en todo o mundo morrían máis de 1500 nenos ao día por este motivo.

Despois daquelo a vida non é doada. Estabamos sos, sen familia, case ninguén nos podáa ensinar o que non poidemos aprender mentres facíamos a guerra. Non sabíamos ralacionarnos normalmente coma os outros nenos, non sabíamos ler nin escribir..... tiñamos que empezar de novo.
Esas experiencias deixáronnos traumatizados de por vida.

Menores soldado - Acción twitter 2: Twitteando

Propósito de Ano Novo: Facer realidade o Tratado

Este ano podemos facer realidade o Tratado Internacional de Comercio de Arma (TCA) polo que Amnistía Internacional leva loitando desde 1993! Por iso, o noso Grupo da Rede de Escolas invitou a todas as persoas maiores de idade do Floriani a participar na Acción Twitter coa que AI trata de sensibilizar á opinión mundial. Queremos subir nos medidores de Twitter os hashtags:


#TratadoArmas - #ArmsTreaty

Esta acción vai parella co tema da Rede destes meses: deter o recrutamento de menores soldado.

Coñecer e actuar
A actividade tiña dúas partes: a visualización dunha documentación e o envío de tweets.
Para a primeira, comezamos vendo unha presentación en Prezi sobre o recrutamento de menores soldado, un vídeo no que un antigo neno soldado conta a súa historia e un resumo do que se pide que o tratado conteña.
Para a segunda parte pedimos autorización en dirección para utilizarmos os teléfonos móbiles e, acompañadas/os tamén por xente que non é do grupo, comezamos a mandar tweets a patir das 11:45, hora na que todos os centros da Rede de Galiza nos puxéramos de acordo en concentrar os envíos, buscando unha incidencia maior nos medidores.



Unha mensaxe simpática: a lista de propósitos de ano novo, que inclúe FACER REALIDADE O TRATADO!!! 



As/os profes tamén twittean: A Ramón houbo que ensinarlle a escribir o hashtag, pero Bea e Lorenzo están en Twitter como peixe na auga.



O tratado
Na web de Amnistía Internacional hai unha documentación completa sobre o TCA. Resumímola nos seguintes conceptos:
O TCA debe ser vinculante para todos os estados do mundo.
Debe haber investigacións e información pública do destino de todas as armas, municións, explosivos, etc. que se vendan no mundo.
As armas nunca deben ser utilizadas contra a poboación civil nin para violacións dos Dereitos Humanos.
REGRA DE OURO: Que non se entreguen armas cando se aprecie perigo de que se poidan violar os termos do TCA.


Algunhas ligazóns